superBohater

Poranny przegląd supermocy:

wyspanie - minus dwie godziny

cierpliwość - ledwie odrobinka

odporność na hałas - minus pięćset sto dziewięćset

senność - plus trzysta

ból głowy - plus osiem i rośnie

Jestem supermamą.  Naprawdę jestem, przynajmniej czasami. Ale sa takie dni, kiedy dosłownie wyczerpują mi się baterie. Jedną ręką ogarniam wtedy poranną rzeczywistość, a drugą - szukam źródeł zasilania, żeby zaradzić kryzysowi energetycznemu. Najpierw kawa - małe łyki przyjemnie gorzkiego napoju supermenów. Potem próba odnalezienie jakiegoś cichego kącika - z widokiem na dzieci oczywiście - i sklecenia czegoś na kształt porannej modlitwy.

Panie Jezu - ZOSTAW TO! - yyyy więc Panie Jezu- NIE ROZLEWAJ TEGO - Panie Jezu, proszę Cię - BO ZARAZ PÓJDZIESZ DO KĄTA! - pomóż mi w tym dniu być blisko Ciebie - I CZY JA MUSZĘ WSZYSTKO POWTARZAĆ DZIESIĘĆ RAZY???

Taaak... czasem supermoce są na wyczerpaniu ;)

Słyszę niekiedy takie ładne, zgrabne zdania o tym, że trzeba doświadczyć swojej słabości, żeby z wiarą prosić Boga o pomoc. Że czasem im gorzej, tym lepiej. Że stawanie w prawdzie, że puste ręce, z którymi się do Niego przychodzi. Że moc w słabości się doskonali i tak dalej.

Piękne, okrągłe, pełne mądrości zdania. No może i tak, ale dzisiaj wiem jedno - w jakikolwiek sposób by się to nie odbywało, boli jak cholera.  W dzień superNIEMOCY przez mój wygodny świat przechodzi małe tornado i to wcale nie jest fajne. To burzy moją iluzję, że mogę radzić sobie o własnych siłach.

Nie mogę. Ale w takich chwilach pojawia się w mojej głowie jedno zdanie o mocy przewyższającej wszystkie moje codzienne super moce.

Zdanie super-hiper-mega-MOCne.

Że Jezus jest moim Zbawicielem. Że On zbawia. A skoro jest ze mną zawsze, skoro jest przy mnie w mojej codzienności, to nie sądzę żeby to wszystko umknęło Jego uwadze. Czyli musi być dobrze - chociaż niekoniecznie po mojej myśli.

A po drugiej kawie senność tylko plus sto :)